Η τραγωδία των Τεμπών έσπασε το πολύχρονο απόστημα. Έφερε στην επιφάνεια τον… ανάπηρο κόσμο που παραδίδουμε στις νέες γενιές. Έφερε στην επιφάνεια τη σαθρή δομή πολιτικής και κοινωνίας στη χώρα μας, που υπονομεύει τη ζωή των νέων, στους οποίους παραδίδουμε έναν κόσμο που βρίθει ανεπάρκειας αξιών και ιδανικών. Η ελπίδα ζει μόνον στο μέλλον και για να επιζήσει θέλει τροφή και λίπασμα από τον χώρο του ανθρωπισμού και της αξιοπρέπειας του πολίτη.

Τι (ξανα)είδαμε;
Είδαμε τη διαχρονική ευθύνη των πολιτικών που επί δεκαετίες σύρονταν ανάμεσα σε αποφάσεις, ιδιωτικά συμφέροντα, εργολάβους, αναθέσεις, μη εκτέλεση έργων, κερδοσκοπίες, ψηφοθηρικές σκοπιμότητες, προκειμένου να κάνουν το αυτονόητο: Να προστατέψουν τη ζωή των πολιτών τους. Όλοι διαβάσαμε το σήριαλ των παλινωδιών για την εγκατάσταση και λειτουργία των συστημάτων ασφαλείας των σιδηροδρόμων και τη σπατάλη των χρημάτων μας. Οι πολιτικοί διαχειρίζονται τις τύχες και τα χρήματά μας. Τα χρήματα του Δημοσίου είναι τα δικά μας χρήματα. Θα εμπιστευόμαστε τα χρήματά μας σε έναν ανεπαρκή επενδυτή; Και όμως…

Είδαμε να ευτελίζεται η έννοια της δημοσιογραφίας από κάθε λογής «επαΐοντες» με ανάρμοστα σχόλια με καταπάτηση στοιχειωδών κανόνων της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, του τύπου: «Με τον θάνατο προ ετών τόσων αθώων ήταν ευκαιρία να φτιαχτεί ο δρόμος στα Τέμπη, τώρα με τον θάνατο στα τραίνα θα φτιαχτούν ασφαλείς σιδηρόδρομοι». Κάποιοι δημοσιογράφοι(;) ξεχνούν τη βαριά και πολυεπίπεδη ευθύνη τους σε ό,τι αφορά τη διαμόρφωση ήθους, γλώσσας, αξιών ζωής, αισθητικής. Η καλλιέργεια κριτικής σκέψης των πολιτών, ευθύνη τους. Η συνεχής κριτική και ο διαρκής έλεγχος σε κάθε λογής εξουσία, υποχρέωσή τους. Η ανάδειξη της αξιοπρέπειας του πολίτη, με ό,τι αυτή συνεπάγεται, καθήκον τους.

Είδαμε το μέγεθος της αναξιοκρατίας και του ρουσφετιού ως σημαία επιβίωσης στην περίπτωση του περίφημου σταθμάρχη, στον οποίο έσπευσαν όλοι να φορτώσουν την ανεπάρκεια ενός σάπιου συστήματος, ενός καθεστώτος που λέει στον πολίτη να σύρεται στα βουλευτικά γραφεία για έναν διορισμό.

Είδαμε υπεύθυνους πολιτικούς να γνωματεύουν περί ανθρώπινου λάθους πριν ακόμα υπάρξει πόρισμα εμπειρογνωμόνων. Και άλλους, να ερίζουν περί σύστασης επιτροπής για τα δραματικά γεγονότα και να καταδεικνύει ο ένας τον άλλον ως υπεύθυνο της τραγωδίας.
Είδαμε την ανθρωποφαγία και την επικίνδυνα ανεύθυνη διασπορά «ειδήσεων» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από -συνήθως με ψευδώνυμα- κριτές των πάντων που αγνοούν κάθε έννοια αυτοκριτικής και σεβασμού στον συνάνθρωπο.

Είδαμε, όμως, και το ανθρώπινο πρόσωπο της κουρασμένης κοινωνίας μας, στη σωρευμένη οργή των νέων να διαδηλώνουν διαπιστώνοντας την κατάντια κρατικών μηχανισμών, στις ουρές των πολιτών που αυθορμήτως έσπευσαν να δώσουν αίμα για τους πληγέντες.
Ας κοιτάξουμε υπό κλίμακα το δράμα των οικογενειών που θρηνούν τις απώλειες ανθρώπων, ως δράμα μιας ολόκληρης κοινωνίας που πληρώνει το βαρύ τίμημα της ανωριμότητάς της και της ανεπάρκειας πολιτικών χειρισμών.
Ας μετατρέψουμε το οδυνηρό πένθος σε δύναμη αφύπνισης, εγρήγορσης, εξουδετέρωσης λανθασμένων επιλογών, ανεπάρκειας, ολιγωριών.

Ας ελπίσουμε ότι μέσα από το πένθος και τον θρήνο των ημερών θα αναδυθεί, με σκληρή αυτοκριτική, ένα νέο υγιές πρόσωπο πολιτικής, κοινωνίας και ανθρώπων. Αλλά, συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Ας μην ξεχνάμε ότι το μέλλον ανήκει σε αυτούς που τολμούν να ελπίζουν στο ανέφικτο και πασχίζουν να το κάνουν εφικτό.