Συνθήματα, αντεγκλήσεις, ύβρεις, ψεύδη, υποτίμηση νοημοσύνης, βύθισμα στα προεκλογικά στερεότυπα του παρελθόντος. Οι παλαιότεροι είδαν και θυμούνται. Οι νεότεροι δεν είδαν, πώς να θυμηθούν; Ψάχνουν για ιδεολογίες, έστω ιδεολογήματα, ελπίζουν σε άκουσμα πολιτικού λόγου. Ελπίζουν;

Οι νεότεροι εισπράττουν μηνύματα από τα μέσα κοινωνικής(;) δικτύωσης, μόνοι, απομονωμένοι, δίχως αντίλογο, δίχως ανθρώπινη επαφή, σε μια μεταλλαγμένη πολιτική(;) προσέγγιση. Αυτοί και ο απρόσωπος υπολογιστής τους. Μόνοι. Εκείνοι και η τηλεόρασή τους στον αναπαυτικό τους καναπέ. Οι παλαιότεροι θυμούνται την επαφή, τις φωνές, τις συζητήσεις, την αφή, τη μυρωδιά του διπλανού στις μαζικές συγκεντρώσεις, τα κοινά αιτούμενα, τα οράματα και τις αυταπάτες, τους δημεγέρτες, τους ηγέτες. Πότε ήταν πιο ανθρώπινη η διαδικασία;

Οι νεότεροι πρόωρα στον χώρο της συντήρησης. Προϊόντα του περιβάλλοντος που έφτιαξαν οι παλαιότεροι, οδηγήθηκαν στο «εγώ», αγνοώντας το «εμείς». Στο κυνήγι του κέρδους και της «επιτυχίας» που εικονίζεται στο χρήμα. Ελάχιστες μειονότητες οραματίζονται ακόμα έναν καλύτερο κόσμο, με ανέγγιχτο το κλίμα, με σεβασμό στον πλανήτη που τους φιλοξενεί, έναν  πλανήτη που και να εξαλειφθεί το ανθρώπινο είδος θα συνεχίσει να υπάρχει. Αλλά, πάντοτε οι μειονότητες δεν άνοιγαν τον δρόμο;

Οι παλαιότεροι έψαχναν για ηγέτη με όραμα και καθαρές προτάσεις άσκησης πολιτικής, εξουσίας. Οι νεότεροι ψάχνουν για ικανό διαχειριστή. Μια επιχείρηση το κράτος στον χώρο της παγκοσμιοποίησης. Οι ηγήτορες του κόσμου μακριά, αφανείς πλέον, επενδύουν στην υψηλή τεχνολογία κατέχουν την τεχνητή νοημοσύνη, προσώρας την ορίζουν, ώσπου να τους (μας) καταπιεί.

Η εθνική συμφιλίωση, η παραγωγική συνεργασία, η ομοφωνία, όροι ξεχασμένοι με επικυρίαρχη την προαιώνια διχαστική κατάρα της φυλής. Η ισχύς εν τη ενώσει, άγνωστη. Το διαίρει και βασίλευε, πανταχού παρόν.

Τα κλασικά εργαλεία χειραγώγησης, η απειλή και ο φόβος σε οργασμό. Αν δεν με ψηφίσεις θα μειωθεί το εισόδημά σου, θα μείνεις άνεργος, θα πεινάσεις, θα ξεπουληθεί η χώρα. Απειλή η όποια άλλη ψήφος εκτός από αυτήν σε εμένα τον ικανό ηγέτη… Ο φόβος για μια χειρότερη ζωή οδηγεί τα κριτήρια επιλογής.

Πώς θα υπάρξει καλύτερος κόσμος, χωρίς σεβασμό στο περιβάλλον, χωρίς τη ματιά στον διπλανό, δίχως ενσυναίσθηση, συμπόνοια, σύμπνοια, κοινούς σκοπούς, εθνική συμφιλίωση, δίκαιη μοιρασιά και κυρίως, δίχως την αξιοπρέπεια του πολίτη; Θόλωσε το τοπίο κι οι φερόμενοι ηγέτες το θολώνουν περισσότερο. Δίχως ελπίδα, πώς;