Νέοι, υψώσαμε τόσο τις σημαίες μας, που χάθηκαν στο άπειρο

Θα αγαπάω συνεχώς. Έστω και το κενό στο στήθος μου

Οι μεγάλες αλήθειες ντύνονται λόγια απλά

Να φροντίζεις πάντα για μεγαλύτερους διαδόχους

Ποίηση σκληρή, ανελέητη, αγαπημένη. Πόσες σπονδές χωράνε ακόμα τα ιερά σου;

Τα ιδεολογικά κατασκευάσματα φυλάκισαν τη σκέψη

H όψη σου, γεμίζει άδεια φορέματα στις βιτρίνες και το κορμί σου πάλλευκα σεντόνια

Τότε, συλλογικές αυταπάτες και οράματα. Τώρα, οχυρώνουμε τις φωλιές μας