Η άλλη λέξη, 2014, διηγήματα, Γαβριηλίδη
Το εικοστό βιβλίο μου. Σελίδες 206, διαστάσεις 12 x 17 εκατ. Το εξώφυλλο, από πίνακα του φίλου ζωγράφου Μιχάλη Αμάραντου. Περιλαμβάνει εννέα διηγήματα: Χωρίς σκιά, Η κούκλα, Το τραπέζι, Η αναχώρηση, Ελένη, Το νόμισμα, Το βλήμα, Ο μονόλογος του Λου, Η πείνα. Αρχικά σχεδίαζα να περιληφθούν δεκαέξι διηγήματα, αλλά κατά τον εκδότη θα έβγαινε ένα ογκώδες δύσχρηστο βιβλίο και αναγκάστηκα να αφαιρέσω τα επτά. Το νόμισμα σκέφτηκα να το έβγαζα ως νουβέλα αυτοτελή, αλλά τελικά αποφάσισα να παραμείνει στην έκδοση αυτή. Αυτά τα πεζά γράφτηκαν κυρίως το περασμένο καλοκαίρι στην Κάρυστο και δύο-τρία προϋπήρχαν από ετών. Είναι ιστορίες με έντονα βιωματικά στοιχεία, όχι όμως βιογραφικά, διότι έτσι δεν θα συνιστούσαν μυθιστορία, αλλά αποσπάσματα αυτοβιογραφίας. Η εναλλαγή στο ύφος και τον τρόπο γραφής μεταξύ των διηγημάτων δεν είναι τυχαία, αλλά απολύτως σκόπιμη επιλογή. Αθήνα 2014 Γιώργος Δουατζής, Ποντίκι-Art, 28.4.2014 Ο ηθοποιός Άγγελος Αντωνόπουλος διαβάζει το διήγημα Η σκιά από την Άλλη λέξη του Γ. Δουατζή Ο ηθοποιός Άγγελος Αντωνόπουλος διαβάζει το διήγημα Η αναχώρηση από την Άλλη λέξη του Γ.Δουατζή Xρυσοξένη Προκοπάκη, protagon.gr Η κούκλα Αυτή τη φορά, δεν μίλησε, δεν με χάιδεψε. Εγώ ξαπλωμένος ανάσκελα. Πέταξε το σεντόνι από πάνω μου, στάθηκε ακίνητη, με κοίταξε λίγα δευτερόλεπτα, τα οποία μου φάνηκαν αιώνες, ολόγυμνη όπως ήταν έσκυψε, με άγγιξε μόνο με τα χείλια της, υπερβολικά απαλά και άρχισε να ψάχνει το σώμα μου. Όταν άπλωσα το χέρι να την αγγίξω, έκανε ένα νεύμα αποτρεπτικό, δεν έβγαλε άχνα, υπάκουσα, διότι έτρεμα μην διακόψει την εξαίσια αυτή εξερεύνηση και τη χάσω. Μου μάθαινε το ίδιο μου το κορμί. Ανακάλυπτα και εγώ κάθε πτυχή του κορμιού μου, κάθε του χιλιοστό, το οποίο διαπερνούσε με την αφή των υπέροχων χειλιών της. Ένιωθα να ερεθίζομαι πρωτόγνωρα, να φουντώνω, να φτάνει κάθε αίσθηση μου στην υπέρτατη πρόσληψη, να χάνομαι σε μια άβυσσο… Ο μονόλογος του Λου …αλλά άκουσε κυρά μου αυτά που θα σου πω, τώρα που μόλις ξύπνησα και έχω ξεκούραστο μυαλό, γιατί το αφεντικό με τόση εσωστρέφεια που λέγαμε, δεν θα σου τα πει και δεν ξέρει ότι εγώ με το σκυλίσιο μυαλό μου πιάνω πολλά κι ας μην μιλάω, διότι ξέρω ότι δεν θα σου πει ό,τι σκέφτεται, διότι ποτέ δεν μιλάει, το έχω διαπιστώσει κι εσύ δείχνεις να μην καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος σου μιλάει μόνο για την καθημερινότητα και τις πρακτικές δουλειές, ενώ διψάει να σου μιλήσει για άλλα σημαντικότερα γι αυτόν, τα ψυχονευρωτικά, τα νευροψυχικά, τα πώς τα λέτε μωρέ κυρά που μπλέχτηκα, να σου μιλήσει για αυτά που παιδεύουν την ψυχή του και τα κρύβει και αναρωτιέμαι αν είναι δυνατόν κυρά μου να μην καταλαβαίνεις, όταν μάλιστα έχεις κι εσύ την ίδια ανάγκη και δεν καταλαβαίνω τι έχετε πάθει και δεν μιλάτε επί της ουσίας τελευταίως, Η πείνα Η οργή δεν μορφοποιείται σε δύναμη ανατροπής. Έστω. Μετά την ανατροπή τι; Χάθηκε ως κι η οργή. Πώς να σε θρέψω αξιοπρέπεια; Πώς να με θρέψεις ελπίδα; Μου πήραν το δικαίωμα στο όνειρο. Δεν αρνούμαι να δουλέψω. Πεινάω. Κατακτήσεις δεκαετιών, μηδενίστηκαν. Κρίση βαθειά πολιτισμού. Πώς να σε ταΐσει, σου λέω, η ελπίδα, πώς… Μας άλωσαν. Φοβάμαι. Με άλωσαν. Φοβάμαι που φοβάμαι. Εάλω το σαρκίο μου. Εάλω η πατρίδα μου. Εάλω η ανάσα μου. Χαίρε παρελθόν. Σβήστηκες μέλλον. Κρατάω. Κρατάω το ζώο μέσα μου. Αν με αλώσει κι αυτό χάθηκα. Αν, το ζώο, το ένστικτο, αν, χάθηκα, χαθήκατε… 