Τα Κάτοπτρα είναι το 26ο βιβλίο μου. Το έγραψα στο διάστημα ενός χρόνου με συνεχείς επισκέψεις μου στα κείμενα με προσθαφαιρέσεις.
Αρχικά η ιδέα ήταν να βγει ένα βιβλίο με τον τίτλο Αλφαβητάρι με σχέδια του φίλου ζωγράφου Μιχάλη Αμάραντου στις αριστερές σελίδες και το κείμενο στις δεξιές. Τα 24 κείμενα θα άρχιζαν από ένα γράμμα της αλφαβήτου κάθε φορά από το Α ως το Ω.
Ναυάγησε το σχέδιο για λόγους ανεξάρτητους της θέλησής μας και έτσι έγιναν Τα Κάτοπτρα με την ευγενή παρουσία του Μ. Αμάραντου μόνον στον σχεδιασμό του λιτού εξωφύλλου.
Είναι ένα εγχείρημα καταγραφής των απόψεών μου για πολλά θέματα που απασχολούν -πιστεύω- κάθε άνθρωπο. Μια εργασία κοπιαστική, στοχαστική, που κατοπτρίζει τις προσωπικές μου προσεγγίσεις σε θεμελιώδη ζητήματα της ζωής.

Από το οπισθόφυλλο:

Τα είκοσι τέσσερα Κάτοπτρα αυτού του βιβλίου αντανακλούν τη στοχαστική ματιά του συγγραφέα
σε πολλές εκφάνσεις της ζωής. Μας ταξιδεύουν από το σκοτάδι στο φως, ανάμεσα σε μάσκες,
πρόσωπα, προσωπεία, σκιές, προκαταλήψεις και στερεότυπα, για να συνθέσουν τελικά έναν ύμνο
στη ζωή.

Τα Κάτοπτρα μας μιλούν, μεταξύ άλλων, για την απώλεια, την προσφορά, την τέχνη, την ποίηση,
τον έρωτα, τη φθορά, το θάνατο, το χρόνο, τη ματαιοδοξία, την ευτυχία. Για όλα όσα συνθέτουν
τον παράλογο κόσμο μας και τροφοδοτούν τον πολυκύμαντο ψυχισμό του σύγχρονου ανθρώπου.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Διώνη Δημητριάδου (https://bookpress.gr/kritikes/poiisi/8159-douatzis-giorgos-stixis-ta-katoptra)

Γιώργος Ρούσκας  (https://diastixo.gr/kritikes/ellinikipezografia/8750-ta-katoptra)

Κώστας Θερμογιάννης (https://tovivlio.net/τα-κάτοπτρα-γιώργος-δουατζής/)

Μάριος Μπέγζος (https://frear.gr/?p=20142)

Μάρθα Παπαδοπούλου (https://douatzis.gr/2020/10/23/katoptra-papadopoulou/)

Παρουσίαση βιβλίου “Τα Κάτοπτρα”. Γιώργος Δουατζής, Μάριος Μπέγζος, Μάρθα Παπαδοπούλου, Κώστας Γεωργουσόπουλος, Χρυσοξένη Προκοπάκη

Κάτοπτρο Πρώτο (απόσπασμα)

Σιωπή προστάζουν οι σοφοί, οι απώλειες, οι απουσίες. Αλαλία, για να μάθεις, να νιώσεις, να αφουγκραστείς. Για να εισπράξεις ήχους που παράβλεπες για χρόνια. Όπως τους ήχους της αναπνοής, της καρδιάς, της ροής του αίματος, της ζωής. Σιωπή, για να μπει στα κύτταρά σου η σοφία των αιώνων που έρχεται ήρεμα κι απλά, όπως ένας υπέροχος οιωνός για τα μελλούμενα. Ακόμα κι όταν δεν υπάρχει μέλλον.

Αυτές οι πανάξιες, οι γόνιμες σιωπές με έμαθαν πως κάθε έννοια που προσλαμβάνω απειλείται από την αναίρεση της αλήθειας της. Αλλά αυτή είναι ίσως η μόνη απειλή που δεν προκαλεί φόβο. Ίσως λόγω της υποδόριας υπόσχεσης για την επικείμενη γέννα της επόμενης αλήθειας, που κι αυτή θα αναιρεθεί. Σαν τον κύκλο της ζωής. Γεννιούνται, ζουν, πεθαίνουν οι αλήθειες. Συχνά, η απουσία τους φτιάχνει κενό, η απώλεια γεννάει πόνο. Αλλά εκεί, ακριβώς εκεί, καταμεσής του κενού δοκιμάζεται η σκέψη, κι ο χώρος άπλετος να κινηθούν νους και ψυχή, με οδυνηρό κόστος, μιας και χωρίς πόνο δεν υπάρχουν γέννες. Για να γεννήσουν σκέψη οι αναμνήσεις, για να επαναδιαταχθεί επαγωγικά η μνήμη.

Πάντα υπάρχει ο παραγνωρισμένος ήχος μιας ανάσας, μιας καρδιάς, όσο μακρινός κι αν είναι, να σου θυμίζει πως δεν φτάνει αυτός ο ένας του εγώ, του εαυτού, μα χρειάζονται κι άλλοι, αφού η μοιρασιά δεν έχει όμοιό της, δεν έχει τίμημα, ανταποδόσεις. Έτσι και τότε, με τούτη την ιερή μοιρασιά δεν πονούν οι άδειες πολυθρόνες που έσφυζαν από ζωή. Έτσι και τότε, δεν πονούν τα σκοτεινά παράθυρα που κάποτε δεν χόρταιναν τον ήλιο. Έτσι και τότε, πραγματικά μπορείς να βυθιστείς στη σιωπή να μάθεις όπως τραγούδησα δεκαετίες πριν. Έτσι και τότε, παίρνεις δικαιολογία ύπαρξης προσφέροντας στον άλλον.