Η παρούσα μελέτη, περισσότερο έχει τη μορφή του δοκιμίου, καθώς εδράζεται στη δοκιμή του λόγου, και δεν φιλοδοξεί να προσφέρει απόλυτες θέσεις, παρά μόνον εκδοχές πρόσληψης του έργου του Γιώργου Δουατζή, ανοιχτές σε όποια δημιουργική αντιπαράθεση, την οποία μάλλον και επιδιώκει. Κι αν κάποια θέση σ’ αυτό το δοκίμιο κριθεί αρκούντως τολμηρή ή καινοτόμος, είναι γιατί ο κριτικός λόγος οφείλει να πατάει και σε νεόκοπους δρόμους, μήπως έτσι γεννηθεί η συνέχιση του δημιουργικού διαλόγου (πραγματικού ή νοητού) με τη διασταυρούμενη σκέψη του εκάστοτε αποδέκτη. Στην ουσία αυτός είναι και ο τελικός, και πιο ουσιώδης, κριτής. Με δεδομένο, μάλιστα, πως όσοι αναγνώστες τόσες και οι εκδοχές πρόσληψης, ανοίγουν, μακάρι, πολλαπλές διαδρομές ανάγνωσης και διαλόγου, που οδηγούν την υπόθεση της γραφής ακόμη πιο πέρα από τα υπάρχοντα αποδεκτά όριά της.

Αγαστή σύμπλευση, όταν το έργο του δημιουργού χαρακτηρίζεται από αυτό που θα λέγαμε δημιουργική ανασφάλεια, όταν δηλαδή ο ίδιος διαπνέεται από μια αβεβαιότητα της απόλυτης ορθότητας, όταν αρνείται πως στην τέχνη μπορούν να σταθούν αντικειμενικά κριτήρια. Αυτή είναι η περίπτωση του Γιώργου Δουατζή, στη γραφή του οποίου βρίσκουμε διατυπώσεις όπως: «οι βεβαιότητες δίνουν σιγουριά, αλλά σε φυλακίζουν» ή «ανεδαφικά τα αντικειμενικά κριτήρια στην πρόσληψη της τέχνης». Και, βέβαια, δεν πρόκειται για ανέξοδες, ως επί το πολύ, θεωρητικές διατυπώσεις, αλλά για βασική αρχή της γραφής του, όπως αποδεικνύεται με πλείστα παραδείγματα από τα βιβλία του, ποιητικά και μη.

…Έτσι και ο Δουατζής μεταποιεί τις λέξεις, προσδίδοντας την αξία που αναλογεί σε καθεμία, έχοντας σαφή επίγνωση για το ιδεολογικό τους βάρος, σε εφαλτήριο για να τις υπερβεί, προς την αληθινή ουσία όχι μόνο της ποίησης αλλά και της ζωής. Στην πορεία, όπως είναι φυσικό, θα καταδικάσει όσους εξαντλούν τα περιθώρια των λέξεων άκοπα και άσκοπα προς εντυπωσιασμό.

…Διαβάζοντας τον Δουατζή νιώθεις το «παιχνίδι» που έχει προηγηθεί με τις λέξεις, μέχρι να σταθούν η μία δίπλα στην άλλη, σ’ αυτή τη σειρά και όχι σε μια άλλη οποιαδήποτε, προκειμένου να χαθεί όσο γίνεται λιγότερο από το συναίσθημα, το αρχικό βίωμα, τη σκέψη.