Όσα θα ακολουθήσουν γράφονται έπειτα από χρόνων αναστροφή με το συνολικό έργο του Γιώργου Δουατζή, με έμφαση στην ποίησή του, η οποία άλλωστε και στοιχειοθετεί την πιο ουσιαστική πτυχή της γραφής του, όπως και της πολυεπίπεδης καλλιτεχνικής του νόησης. Αυτή η «σπουδή» στο έργο του είναι και ο μοναδικά αυθεντικός – και για τον κάθε δημιουργό-τρόπος της γνωριμίας μαζί του, χωρίς να έχει υπάρξει η ευκαιρία μιας προσωπικής μεταξύ μας επικοινωνίας. Άλλωστε τους περισσότερους ανθρώπους που τιμάμε και αποδεχόμαστε και που συνιστούν ένα είδος προσωπικού, εγκιβωτισμένου πνευματικού πλούτου, τους έχουμε γνωρίσει μέσα από τη σκέψη τους, σύστοιχη ενδεχομένως με τις χρόνιες δικές μας αναζητήσεις και αγωνίες. Έτσι, ο Γιώργος Δουατζής φέρει εξακολουθητικά-ως είδος φυσικού πεπρωμένου- τον βασανιστικό στοχασμό του, κατάκτηση συν τω χρόνω της προσωπικής του «έν-τεχνης σοφίας». Και έτσι αδιατάρακτα πορεύεται με τη μελαγχολική του σύννοια και την τιμιότητα της γραφίδας του, πεμπτουσία της πνευματικότητας και της γραφής του, -της φύσης του της ίδιας, ως στοχαζόμενου βαθιά και με συνέπεια λόγου και πράξης, πνευματικού ανθρώπου.

Τη γενναιότητα να παλεύει με την ή τις αλήθειες την έχει ασκήσει με σκέψη και πράξη, σε όλη τη μέχρι σήμερα διαδρομή της ζωής και της γραφής του, ο Γιώργος Δουατζής. Πρόκειται για τη δική του πνευματική βάσανο, μια ανωφερή via dolorosa, που διαπερνά κάθε κύτταρο της πολυδύναμης σκέψης του με τη στοχαστική  μελαγχολία του άχθους της ύπαρξης. … Την ταπεινότητα θεωρεί ο Δουατζής ένα εξέχον ηθικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου, και μάλιστα του γενναίου ανθρώπου. Το χαρακτηριστικό αυτό συνδέει με την αυτοπραγμάτωση. «Ίσως ο απόλυτος σεβασμός στον συνάνθρωπο να είναι ένα βήμα προς την ταπεινότητα… Όσοι δεν παλεύουν να είναι ταπεινοί, χάνουν πολλά μακριά από τη μετριοφροσύνη. Κι αυξάνουν την επανάληψη της λέξης «εγώ» σε κάθε φράση τους». (Xρονογραφίες, ό.π., σ.31).

…Σ’αυτή την πνευματική και ηθική διαθήκη- μια κιβωτό εννοιών, ιδεών,  θεωρήσεων με την αυστηρότητα της «έννοης δίνης» του στοχαζόμενου νου, ο Γιώργος Δουατζής μάς αυτοαποκαλύπτεται ως στοχαζόμενο πνεύμα και ως ηθική προσωπικότητα. Αλλά και ως ποιητής, ανα-συνθέτοντας μια θεωρία της ποίησής του, μια προσωπική συμβολή στη «μεγάλη περιπέτεια» της-ποιητικής-γραφής. Καταστάλαγμα και αναστοχασμός της αήττητης χαράς της γραφής-τόσο αντιφατικής προς τη μελαγχολία της σκέψης! «Ευλογία να μπορείς να πετάξεις με ένα μολύβι και ένα χαρτί». Ίσως και η ομολογημένη αισιοδοξία τού μελαγχολικού στοχαστή να είναι κι αυτή συνυφασμένη με την ανεκδήλωτη χαρά της γραφής.