Α

– Μπήκα στη σιωπή για να μάθω

– Χειροκρότησα μόνο δημιουργούς

– Όταν ζέστανα με αγάπη την ψυχή μου απέκτησαν οι εικόνες προορισμό

– Πόση δύναμη χρειάζεται το γκρέμισμα της αυταπάτης…

– Πώς να βγεις με τόσα σκουπίδια στην εξώπορτα…

– Το πολυτιμότερο στη διαθήκη μου, οι αναμνήσεις

Β

– Η Ποίηση χωράει σε ένα κορμί απόψε

– Δεν είναι ποταπό το αίσθημα ιδιοκτησίας στους ανθρώπους αγαπημένη ΜΟΥ;

– Πάσχιζες να αρέσεις κι έχασες την ψυχή σου

– Γίνε λευκό τελάρο με πινελιές και χρώματα δικά σου

– Φούσκωσε το στήθος κι έκανε θρύψαλα τα κελύφη τους

– Τόσο φως σε τόσο σκούρα μάτια…

Γ

– Τα ιδεολογικά κατασκευάσματα φυλακίζουν τη σκέψη

– Τότε είχαμε συλλογικές αυταπάτες κι οράματα. Τώρα οχυρώνουμε τις φωλιές μας

– Νέοι, υψώσαμε τόσο τις σημαίες μας, που χάθηκαν στο άπειρο

– Φορές, ούτε η οργή δε μπορεί να δώσει κίνηση

– Τα όνειρα ξεχασμένα σε προγονικές αποθήκες

– Μια αφανής βία με μπόλι παγκοσμιότητας

– Νέοι κώδικες ηθικής στα ρολόγια τους κι ο ρολογάς νεκρός από καιρό

Δ

– Ποίηση σκληρή, ανελέητη, αγαπημένη. Πόσες σπονδές χωράνε ακόμα τα ιερά σου;

– Ποίηση. Σκυτάλη που δεν φθάρηκε ποτέ νοτισμένη από χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές

– Κι η Ποίηση, το μεγαλύτερο το πιο βαθύ το μέγα έως θανάτου
πάθος

– Κι έπειτα, δεν κρύψαμε το έργο μας σεμνά ολόκληρες δεκαετίες;

– Ευλογία να μπορείς να πετάξεις με ένα μολύβι κι ένα χαρτί

– Εύθραυστα μολύβια μεταγγίζουν το βάρος της καρδιάς σε λευκά χαρτιά