“Ο Δουατζής πορεύεται με τους συνανθρώπους του στην τρομερή λεωφόρο της εποχής μας και το τραγούδι του, στις μικρές στάσεις αυτής της απεγνωσμένης διαδρομής, ξεκουράζει και δυναμώνει τους συνοδοιπόρους του. Ποίηση ακμαία, ηχηρή, καταιγιστική. Και συχνά νυστέρι, για να ανοίξει παλιές πληγές και να βρει μέσα τους την ανθρώπινη κακοδαιμονία”.

Εφ. ΑΥΓΗ 9.7.76