Ήταν εκείνες οι τόσο δα μικρές φλόγες που δεκαετίες, μυστικά από όλους, κρύβονταν στην ψυχή του. Αυτές που πάλευαν χρόνια ολόκληρα να βγουν στην επιφάνεια, να πάρουν το οξυγόνο που τους αναλογούσε για να θεριέψουν, καίγοντας όσα πάσχιζε ανεπιτυχώς να εξαφανίσει απωθώντας τα στα βαθύτερα του νου.

Όμως δεν έφτανε μόνο η επιθυμία. Χρειαζόταν και κείνη η κατάλληλη στιγμή που ορίζει ζωές και θανάτους. Εκείνη η στιγμή – για άλλους ολέθρια, για άλλους καθαρτήρια – όπου εμφανίζεται μια ελάχιστη σπίθα. Ακριβώς η στιγμή όπου μια αφανής έκρηξη σκεπάζει με φωτιά μια ολόκληρη ζωή κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους, τοίχους που εξαφανίζονται σταδιακά μέσα στις φλόγες, ισοπεδώνοντας αυτό που κάποτε λεγόταν εστία,