31.12.20

Όρισαν οι άνθρωποι μέρες γενέθλιες Πρωτοχρονιές για να έρθουν απολογισμοί χρόνου ετών και στάθηκα με τη λιγότερη σιγουριά που μου χάρισε πείρα δεκαετιών σ’ εκείνη τη γωνιά που έχτιζα με τη σοφία των αγαπημένων και κούρνιαζα παιδί κοίταξα τις παλάμες μου γεμάτες ανείπωτες χαρές που τροφοδότησαν οι πιο μεγάλες λύπες είδα ασπρόμαυρα τετράγωνα να ορίζουν συναντήσεις απώλειες προσπάθειες σμιξίματα αγώνες έρωτες η ανάμνησή τους γέμιζε αργά μα σταθερά ένα ακριβό κρυστάλλινο ποτήρι με ηδύγευστο ποτό ως νέκταρ θεϊκό λες από θαύμα οι πίκρες των απωλειών έγιναν γλυκύτητας σημάδια γιατί έτσι έρχονται και φεύγουν οι άνθρωποι νεκροί ή ζωντανοί κι όσο υπάρχουμε γευόμαστε τα αντικριστά για να γεμίσει ο σάκος των εμπειριών διόλου βαρύ φορτίο για τους δυνατούς λίγο έως πολύ δυσβάσταχτο για τους αδύναμους αλλά πολύτιμο για τους πολλούς φορτίο-τροφή των απολογισμών για δρόμους μακρινούς που μόνο μαζί σου θα τελειώσουν μιας και δίχως δρόμους δεν σπείρονται οι αγώνες οι απαντοχές και με την αγκαλιά ανοιχτή καλωσορίζεις το απρόσμενο που σε ξεδίψαγε συχνά ιδίως τότε που λάτρευες τις νύχτες αυτές που κρύβουν και αποκαλύπτουν όσα δεν τόλμαγες τη μέρα κι αναθυμάσαι γεύσεις αφές μυρωδιές πισωγυρίσματα ανταλλαγές πασχίζοντας ισορροπίες όμως πάντα γενναίος με οξεία τη ματιά βαθειά στο μέλλον αφού πάντα τολμούσες για να δρέψεις τη ζωή που σου χαρίστηκε μοναδική κι ως αφελής συχνά την υποτίμησες αλλά όση μελαγχολία κι αν τάισε τη δημιουργική θεία μανία σου η αισιοδοξία σου φωτιά ζωοποιός δεν έτρεφε φρούδες ελπίδες αλλά την εύφορη προσπάθεια να γίνει εφικτό το ανέφικτο μιας κι αποφάσισες να κόψεις το νήμα νικηφόρων τερματισμών κι όχι το νήμα της ζωής που σου χαρίστηκε δίχως να τη ζητήσεις όμως ξεχνάς πως σε δυσκόλεψαν οι απολογισμοί όχι για όσα πολλά μετάνιωσες αλλά ήταν χρονοβόροι όταν η προσμονή δεν ήταν στων άλλων τις κινήσεις αλλά στα γεγονότα που όφειλες να δημιουργείς από το τίποτα μικρός θεός με το δικό σου σύμπαν σαν τα ολόλευκα χαρτιά σαν αζωγράφιστα τελάρα που δια χειρός σου γίνονται ζωή κι έγινε σταδιακά το βλέμμα πολυδιάστατο γεμάτο προτροπές όπως να δίνεις απλόχερα -για να υπάρχεις όμορφα- με σεμνότητα μη νιώσει αδύναμος ο διπλανός γίνει αχάριστος πικρός να αγαπάς και τους εχθρούς ανάπηροι όσοι φθονούν μην το ξεχνάς να γεύεσαι τη χαρά των άλλων και να μοιράζεσαι τις λύπες τους να μην ξεχνάς του παρελθόντος τις πληγές μα δίχως πόνο μιας κι είναι πάντοτε διδακτικές να μένεις πάντοτε για γνώση διψασμένος παράταση δίνοντας στη νιότη σου που είναι ικανή να φλέγεται ως τα βαθειά γεράματα να βλέπεις με συμπόνια πλάι σου και όσο φτάνει η ματιά σου να μην αφήνεις τις ελπίδες να υπερβαίνουν τις δυνάμεις σου να μην λιποψυχάς μπροστά στις δυσκολίες τα μέγιστα αυτά μαθήματα ζωής να μην υποτιμάς εχθρούς και φίλους να αποστρέφεσαι όσους φέρουν αρνητική ενέργεια τους παντογνώστες ισχυρογνώμονες α-νόητους ατέλειωτα τα προτρεπτικά μου «να» όσο το εύρος της ματιάς μου και καθημερινά καλήν ημέρα άρχοντες για να μπορέσεις να χαρείς τη μέρα που χαρίστηκε με τα παράθυρα ανοιχτά να μπαίνει περισσότερο όλο και πιο πολύ το φως και άλλο φως μέχρι την τελευταία πράξη της ζωής -κι αυτή καλόδεχτη ως φυσική- τότε που πέφτει η αυλαία για να αφανιστείς μέσα στο εκτυφλωτικό το φως.

booksitting.gr