4.3.25

Γιώργος Δουατζής: …να φωνάζω
πως δεν σκοτώνουν τον πλανήτη, αλλά τον άνθρωπο

Ο ποιητής Γιώργος Δουατζής ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του περιοδικού ΣημειΩματάριο, συμμετέχει στη λογοτεχνική δράση 2025 “Η ομορφιά του κόσμου”, με τα ποιήματα: “Προτιμήσεις, Αισιοδοξία, Δύναμη, Συνήθεια, Πέραν και Κάποιοι”. Τον ευχαριστούμε θερμά γι` αυτό αλλά και για την τιμή να συνταχθεί με θέρμη στην προσπάθειά μας για συμπόρευση στα καίρια και κοινά προβλήματα που απασχολούν όλη την ανθρωπότητα, θεωρώντας πως η λογοτεχνία δεν είναι μέσο ατομικής ολοκλήρωσης και προβολής αλλά πως οφείλει να είναι ο φανοστάτης που θα φωτίζει το είναι μας στο μέλλον.

Λογοτεχνική δράση 2025: “Η ομορφιά του κόσμου”

…να φωνάζω πως δεν σκοτώνουν τον πλανήτη,
 αλλά τον άνθρωπο, παρά να κρύβομαι σε αυταπάτες.

Προτιμήσεις

Προτιμώ…
Να σε κοιτάζω βαθιά στα μάτια, να στοχάζομαι, να ονειρεύομαι ευτυχισμένος,
παρά πετυχημένος να μετρώ ευρώ.
Να με βαφτίζουν αιθεροβάμονα και ονειροπαρμένο, όσοι δεν βρίσκουν καταφύγιο στην Ποίηση, παρά να αφήσω την έγνοια μου για τον συνάνθρωπο που πασχίζει να μην πονά, να ζήσει.
Να τραγουδώ νυχτιάτικα σαν σκοτεινιάζουν οι ανθρώπινες ψυχές υμνώντας τη ζωή που φθίνει, παρά να χαϊδεύω τον μέγα εαυτό αδιαφορώντας για τα οδυνηρά μελλούμενα.
Να καταδείχνω τους ενόχους που ήξεραν, δεν μιλούσαν και δεν έπρατταν όσο ήταν ο καιρός του προλαμβάνειν, κι όσους ανέχονταν έρμαια των ενόχων,
παρά να σιωπώ.
Να αχνοφωτίζω σκοτεινές γωνιές ψυχών με το παράταιρο τραγούδι μου,
παρά να βλέπω ανεύθυνος τη διάπραξη μυρίων εγκλημάτων.
Να φωνάζω πως δεν σκοτώνουν τον πλανήτη, αλλά τον άνθρωπο,
παρά να κρύβομαι σε αυταπάτες.
Να μοιράζομαι τις —έστω αθώες— σκέψεις μου,
παρά να απεκδύομαι πάσης ευθύνης για τα δεινά μιας αυτοχειριαζόμενης ανθρωπότητας.

Κι ήρθαν οι μέρες, ο καιρός, που θα προστρέχαμε σε ανθρωποειδή ρομπότ, θα βάζαμε φωτιά στο σπίτι μας κι άσκεφτα θα ζητούσαμε καταφυγή σ’ εκείνους που τάχα δεν γνώριζαν, ενώ από ετών όλοι γνωρίζαμε ποιος δυναμίτισε συθέμελα το σπίτι μας, ετούτον τον φιλόξενο πλανήτη, με υλικό την άλογη αδιαφορία, που ως φαίνεται κατάφερε να πάρει στον λαιμό της ολόκληρη τη γη κι όσους την κατοικούν.

Προτιμώ να σε κοιτάζω βαθιά στα μάτια, να στοχάζομαι, να συμπονώ.

Αισιοδοξία

Με την πιθανότητα επερχόμενης τύφλωσης έβλεπε πιο βαθιά στο μέλλον.

Ήξερε πως κανείς δεν μίλησε πιο βαθυστόχαστα από τη σιωπή, πώς είναι να ζεις χωρίς ταυτότητα, πατρίδα, επιγόνους και πώς η ύστατη στιγμή τελειώνοντας το τελευταίο ποίημα.

Και περιέργως, το μέλλον του ήταν αισιόδοξο, του κόσμου θλιβερό.

Δύναμη

Σταδιακά μειώνονται οι αντοχές στις πιο πολλές εικόνες, όπως ανθρώπων βουρκωμένων με θολή φωνή, ώμους κυρτούς, όπως παιδιών σε αναφιλητά, γερόντων σε παραίτηση, νέων γεμάτων αυταπάτες.

Δεν μπορώ δυστυχισμένες ανθρώπινες ματιές, λιμάνια, σταθμούς, αναχωρήσεις, λευκά μαντίλια αποχαιρετισμών κι επιστροφών κενές ελπίδες.

Αποστρέφομαι απειλές, φόβους, χειραγώγηση, βία, οβίδες, κανονιοβολισμούς, πόλεμους, τους σκοτωμούς των άλογων διπόδων.

Όσο ωριμάζω ή γερνώ τόσο και αποστρέφομαι πολλά, ίσως λόγω της δύναμης που μου χαρίσαν οι καιροί της σιωπής. Ίσως λόγω της μέγιστης αφέλειας ακόμα να διεκδικώ ειρήνη σε εποχές δήθεν πολιτισμού.

Κι η ανημπόρια μου μεγάλωνε όσο έφταναν από τη διπλανή τη γειτονιά όλο πιο δυνατά των όπλων οι κλαγγές και του θανάτου.

Για ένα δεν τους συγχωρώ ποτέ. Που γκρέμισαν στα μάτια των παιδιών το όραμα του Ανθρώπου. Ξέρεις, εκείνο που φιλοτεχνούσαμε βουβά διαπερνώντας τους αιώνες, δακτυλοδεικτούμενοι σαν παρίες, άχρηστοι, αιθεροβάμονες, περιθωριακοί. Δεν μας θυμήθηκαν, οι άθλιοι, ούτε όταν σαβάνωναν μικρά παιδιά και βρέφη.

Συνήθεια

Συνηθίσαμε…
Καταστροφές, πλημμύρες, πυρκαγιές, αποκαΐδια, πόλεμους, θανάτους, υπερθεάματα δωρεάν σε καναπέδες της αδιαφορίας. Αυτά συμβαίνουν αλλού. Το σπίτι του γείτονα καίγεται κι ας καπνίζει η φωλιά μας.
Πλοιάρια μεταναστών σε κίνηση, όπως τα ζώα, τα πτηνά, προς άγραν επιβίωσης, τροφής, μ’ εμάς να τους αντιδωρίζουμε πλημμύρες, ξηρασίες, διωγμούς, αποστροφή.
Πολιτικά λογύδρια, κενές δημηγορίες. Κατασκευές σαθρών ειδώλων, προσκυνήματα, πολιτικάντηδες, χειραγώγηση και πλύση εγκεφάλου, δόλιοι ενημερωτές, ζωή δίχως πυξίδες και προσανατολισμούς.
Άγρα κοκορομαχιών, τρώγοντας υπερευτυχείς τηλεσκουπίδια, εγκλήματα σε θέα κοινή, εξίσωση θυμάτων και θυτών.

Κι έρχεται η φύση, που την υπονομεύαμε δεκαετίες, να ξεθεμελιώσει οικοδομήματα και αυταπάτες, κόπους ολόκληρης ζωής, μήπως γκρεμίσει εκ βάθρων τη δολοφονική αδιαφορία μας.
Δεν καίγεται το σπίτι του γείτονα πια, μα το δικό μας. Ολόκληρος πλανήτης μια γειτονιά οδηγημένη στην αφάνεια, ως άλλος Μιθριδάτης που ταΐστηκε αδιαφορία, συνήθεια, κερδοσκοπία.
Κι άντε να δεις τα επερχόμενα μες στο πηγάδι της συνήθειας κρυμμένος.
Συνηθίσαμε…

Πέραν

Έπρεπε να διανύσω χρόνια πολλά
ολόκληρες δεκαετίες
για να οξύνω τη ματιά πέραν της επιφάνειας
ψυχής, πραγμάτων και ανθρώπων
να ερμηνεύω συμπεριφορές και αντιδράσεις
αυτές της βίας νόμων επιβίωσης
νόμων της ζούγκλας που δεν άλλαξαν ποτέ

Η δίψα για ζωή θρέφει τη διαιώνιση
κάθε είδους ανθρώπων
κι αναρωτιέσαι εύλογα
πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος
να εξακολουθεί να ζει με τόση φονική αδιαφορία

Πώς είναι δυνατόν, μέγας α-νόητος
να του χαρίζεται τόση ομορφιά
κι αντί να τη μοιράζεται να τη σκοτώνει
να αποδομεί γη, κλίμα, φύση κι ουρανό
και να μη σκέφτεται θνητότητα, φθορά
ούτε τι κόσμο πρόκειται να παραδώσει

Α, πόσο λίγη σκέψη χρειάζεται
να γίνει ανθρώπινη η ζωή
να γίνει νόηση η α-νοησία

Κάποιοι

Είναι κάποιοι
που δεν ξαφνιάστηκαν
από αυτές τις γκρίζες μέρες
Περίμεναν το μαύρο νέφος
που θα σκεπάσει τον πλανήτη
Τα σημάδια ήταν δεκαετίες ορατά
απλώς, δεν γνώριζαν το πώς, το πότε, το γιατί

Είναι κάποιοι
που διαφεντεύουνε την οικουμένη
μας έφεραν έως εδώ ολιγορούντες
ή σχεδιάζοντες σ’ ανάερα δωμάτια
το επερχόμενο, που έγινε ήδη χτες
με οδηγό την ποταπή τους απληστία

Είναι κάποιοι
που βυθίστηκαν σε καναπέ αδιαφορίας
είπαν «ωχ αδερφέ» και άλλαξαν πλευρό
Κάποτε είχαν συλλογικά αιτούμενα
ανέμιζαν σημαίες διεκδίκησης
κι έκαναν οικογένειες, παιδιά, αδιάφοροι
αρκούμενοι σε ψίχουλα ελέους

Είναι κάποιοι
που κινούν σαν μαριονέτες
τους δήθεν εξουσιάζοντες και τους προσκυνημένους
άφθονα εκτελεστικά στην προσταγή τους
τα σεντούκια τους ασφυκτικά γεμάτα
μετρούν ανθρώπινες ζωές σε κέρματα ευτέλειας
χειραγωγούν αγόγγυστα ολόκληρο πλανήτη

Είμαστε όλοι κάποιοι
γνώστες του διαρκούς εγκλήματος
στον άνθρωπο, τη φύση και το κλίμα
βλέπαμε την απώλεια ενσυναίσθησης
μυρίζαμε το διάχυτο μπαρούτι
αμνοί επί σφαγή τάχατες απορούντες
ξεχάσαμε πως πάντοτε έρχεται κείνη η ώρα
ανένοχοι, ελάχιστοι, μοιραίοι και ανεπαρκείς

Η απορία μόνιμη, διαρκείας
Από τους τόσους «κάποιους»
κανείς δεν σκέφτηκε τους επιγόνους
αν όχι ξένους, μακρινούς
έστω παιδιά κι εγγόνια;

Μα πόσα κύτταρα φαιά
χρειάζονται ν’ αναλογιστούμε
ότι μπορεί η γη να ζει
και δίχως τους ανθρώπους;
ή
πρέπει να αποδεχτώ πως όλα έχουν κύκλο ζωής
που κάποτε νομοτελειακά θα σβήσουν;

simiomatario.gr