12.5.25

«Αυλακιές» – του Γιώργου Δουατζή

Ξέρω, έχω αυλακωμένο πρόσωπο από μυριάδες στίχους, το έβλεπες καθημερινά να σκάβεται κι άλλο, όχι μέχρις αφανισμού, αλλά σε μια συνεχή μεταμόρφωση που έδινε άλλες γωνίες, άλλα επίπεδα, άλλο φως κάθε αυγή, τότε που σε συνεχή αχόρταγη επανάληψη περίμενα ν’ ακούσω το «Καλημέρα αγάπη, καλημέρα», για να ξεκινήσει η μέρα και δεν ήταν η έρμη η συνήθεια που το αποζητούσα, αλλά ένα είδος εξάρτησης διόλου απευκτέας, όπως ο ήχος από τις κουρτίνες που τις ανοίγεις για να μπει στο σπίτι η μέρα και δροσιζόταν ο κόσμος, τόσο διψασμένος κι αυτός με τόσα ολοκαυτώματα ενοχών, ελπίδων, σωμάτων και ψυχών στην πλάτη του, τόση δυστυχία και ανημπόρια πια, που έλεγες ότι δεν μπορεί θα υπάρχουν όρια στις αντοχές του, αλλά εκείνοι που αποφάσιζαν ερήμην σου δεν κατάλαβαν ότι ο πλανήτης δεν θα χαθεί, η ανθρώπινη ζωή καταστρέφεται και τούτο το συμπαντικό οικοδόμημα θα συνεχίσει να υπάρχει δίχως εμάς, αλλά ποιος νοιάζεται πια, ποιος πονάει, τρέχουν οι περισσότεροι να κρυφτούν σ’ ένα α-νόητο εγώ υπερφίαλο, στο βάθος δυστυχές, αλλά επιμένουν να αγνοούν το μέγεθος της δυστυχίας που προκαλούν χωμένοι στις κρύπτες της αδιαφορίας, ξαπλωμένοι σε φθαρμένους καναπέδες με ελατήρια εξόχως απειλητικά, ενώ τα πράγματα είναι τόσο απλά, σαν λέξεις καθημερινές, απλές, που συνθέτουν υπέροχα ποιήματα, σαν αυτά που βρίσκει κάθε στοχαστής να προηγούνται της σκέψης του, γιατί είναι αποκυήματα ανάγκης, σχεδιάσματα στον άνεμο ορατά από όσους δεν ντράπηκαν για ευαισθησίες και όνειρα, που αγάπησαν δίχως όρια, που έδιναν ένα κομμάτι νου και ψυχής καθημερινά για να υπάρχουν μέσα από το δόσιμο, μιας και δεν έβρισκαν άλλο στόχο ζωής ή προορισμό, αλλά δεν το βάζουν κάτω, αμετανόητοι ισοβίως διψασμένοι χαμένοι σε λαβύρινθους δημιουργίας, γιατί πώς αλλιώς θα ένιωθαν άνθρωποι με τα λάβαρα του ανθρωπισμού υψωμένα, ατόφια, καθαρά, να λάμπουν ως και στον πιο σκοτεινό ήλιο, διότι ξέρεις, υπάρχουν πράγματα που δεν γερνούν, δεν φθείρονται, δεν πεθαίνουν, τα κρατάει ζωντανά κι άφθαρτα η ανάγκη κι έχουν τη δύναμη να ξεριζώνουν ισοβίως παράσιτα, θολούς ορίζοντες, γιατί ξέρεις, πάντα νικάει το φως κι αυτή η δίχως μέτρο αστείρευτη δύναμη της ζωής που ορθώνεται ότι κι αν κάνουν οι μικροί και οι προσκυνημένοι, αφού δεν κατάφεραν ποτέ να ξεθεμελιώσουν αυτό που μας παραδίδουν οι αιώνες σημαδεμένοι από έργα μεγαλοφυών, ποιητών, αλλά βλέπεις, όσο κι αν οι μικράνθρωποι έθρεψαν τους πολέμους, η ιστορία γράφεται από μόχθους του πνεύματος κι όχι από μπαρούτι κι έπειτα καταλάβαμε πως δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα πια με τους συνανθρώπους, άλλοι μοιράζουν, απομυζούν και τρέφονται με αίμα, γεμίζοντας τις τσέπες τους φτηνά αργύρια, όπως τα δίποδα που πωλούν τα όπλα τους ένθεν και ένθεν κι έπειτα κάνουν δηλώσεις για ειρήνη, ναι, στα λέω τώρα που στη γειτονιά μας, εκεί στην Παλαιστίνη, στην Ουκρανία και αλλού σε όλον τον πλανήτη σφάζονται αθώοι, γυναίκες, γέροι και παιδιά, κι αυτοί συνεχίζουν τις ειρηνόφιλες δηλώσεις κι εξακολουθούν να πουλάνε βρόμικα όπλα, γιατί δίχως κέρδος πώς θα επιβιώσουν, αλλά οι άμοιροι αγνοούν πως το μέγα κέρδος είναι σε δυο στίχους κι ένα ηλιοβασίλεμα με την αγαπημένη, κάθε μέρα, δεκάδες μέρες, να σου λέει «καλημέρα, αγάπη, καλημέρα», και πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη στιγμή από εκείνη που ανοίγει ένα παράθυρο για να μπει στο σπίτι η μέρα, κι ας αυλακώνεται το πρόσωπο με μυριάδες στίχους, γιατί σε κάθε χαρακιά και ένας πόνος, μια οδύνη, μια χαρά, ένα χαμόγελο και η ευτυχία στα μάτια της ύψιστο δώρο ζωής κι ας σκοτεινιάζει από τις επιβουλές των συνανθρώπων, το φως θα μπαίνει πάντοτε στο σπίτι, αρκεί ν’ αφήνεις πάντα ένα παράθυρο ανοιχτό στον κόσμο, ναι, ανοιχτό και διάφανο σαν τις ψυχές των ποιητών ακόμα και τις πιο μαύρες νύχτες, γιατί, ίσως, η σκοτεινιά να μην είναι στον ορίζοντα, αλλά στη ματιά μας, κι αν θες απόδειξη βρες το κουράγιο να κοιτάξεις ίσα βαθιά στα μάτια ένα καθόλα αθώο, όμορφο παιδί, μήπως θεριέψουν ενοχές από τις ανοχές σου…

[Προδημοσίευση από την υπό έκδοση (Στίξις) συλλογή διηγημάτων με τον ομώνυμο τίτλο. Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: ©Antoni Tàpies. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]

frear.gr